یادگیری گلدوزی بخش مهمی از آموزش دختران از طبقات مختلف اجتماعی از رنسانس تا قرن 19 بود.
این دوره همچنین با گسترش دوخت متقاطع و ظهور نمونه‌ها و سایر تکنیک‌های سرمه دوزی روی ترمه مشخص شد. این عمل در دنیای هنر نیز جایگاهی پیدا کرده است.
در دوران رنسانس، دوخت متقاطع در سراسر اروپا گسترش یافت. این تکنیک گلدوزی در آن زمان بیشترین استفاده را داشت. این هنر نیز بخشی از آموزش زنان شده است.
ایجاد سمپلر یا سمپلر یادگیری گلدوزی را آسان تر کرد. این تکه پارچه ای است که برای تمرین گل دوزی، تخته دوزی و نمادهای مذهبی استفاده می شود.
نمونه‌بردار اغلب از کتانی با طرح‌هایی که به‌طور تصادفی چیده شده‌اند ساخته می‌شود. نقوش معمولاً با نخ های پشمی یا ابریشم تن به تن گلدوزی می شوند.
نمونه‌برها یک میراث خانوادگی محسوب می‌شدند و از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شدند. آنها امکان داشتن بانک های الگو را فراهم کردند.
پس از چند سال، نمونه‌گیران ظاهر یک تابلوی الفبا را به خود گرفتند که حداکثر 6 الگوی نوشتاری را ارائه می‌کرد. در سال 1500، مدل هایی با طرح های چاپی از ایتالیا و آلمان به اروپا گسترش یافت.
در سال 1585، کتابچه‌ای حاوی نقوش حیوانات و گل‌ها با الهام از نمادهای هرالدیک و مشرق زمین، “La clef des champs” در فرانسه منتشر شد.
در آن زمان، یادگیری گلدوزی به دختران جوان اجازه می داد تا برای عروسی خود یک شلوار آماده کنند. اغلب شامل ملحفه، رومیزی، حوله، کتانی بدن و کتانی است که با حروف اول عروس گلدوزی شده است. محتویات شلوار اغلب در روز عروسی آنها نمایش داده می شد.
از قرن پانزدهم، گلدوزی به عنوان نقاشی با سوزن شناخته می شد. در آن زمان الگوهای گلدوزی شده با طلای خالی در ایتالیا متولد شد. برخی از نقاشان مانند آنتونیو دل پولائولو تصمیم گرفتند صحنه هایی را ترسیم کنند که پس از آن توسط گلدوزی ها گلدوزی می شد.
گلدوزی های تزئینی به لطف گلدوزی های سفید به سفید همچنان جای خود را در وسط پیدا کرد. این عمل عمدتاً برای تزئین لباس های دهقانی و محراب ها استفاده می شد. این نوع گلدوزی روی پارچه های کتان انجام می شد.
با گسترش گلدوزی در بسیاری از کشورها، تحت تأثیر فرهنگ ملل مختلف قرار گرفت. مثلاً در اسپانیا آثار متاثر از سبک اسلامی بود. پشم دوزی سیاه روی کتانی سفید به ویژه در این زمان در کشور رواج داشت.
در آلمان، گلدوزی عمدتاً تحت تأثیر فرهنگ پروتستان بود. سپس به اروپای شرقی و مرکزی گسترش یافت. این دانش عمدتاً برای تزئین کتانی با نقوش هندسی و گل استفاده می شد.
