اگر می‌خواهید توجه یک مادر فوتبالیست را به خود جلب کنید، موضوع چمن مصنوعی نرم را مطرح کنید، زمین بازی ترجیحی برای کودکان از سنین پیش تا کالج یا حداقل توسط هیئت‌های مدرسه و پارک‌ها و بخش‌های تفریحی ترجیح داده می‌شود.
از نگرانی‌ها در مورد ضربه مغزی گرفته تا سرطان، والدین با گزارش‌هایی در رسانه‌ها مبنی بر افزایش جراحات و بیماری‌ها نگران شده‌اند.
و سوال بعدی این است که چه کسی مسئول تضمین ایمنی این میادین است: سازمان حفاظت محیط زیست؟ مراکز کنترل بیماری؟ کمیسیون ایمنی محصولات مصرفی؟
به عنوان یک استاد بهداشت محیط که انواع مشکلات زیست محیطی را بررسی کرده است و به عنوان یک پدر فوتبال که سال ها بازی پسرم را در این زمین ها تماشا کرده است.
فکر می کنم ارزش بررسی حقایق و افسانه ها در مورد زمین های چمن مصنوعی و اینکه چه خطراتی ممکن است وجود داشته یا نباشد را دارد. مربوط به بازی روی آنهاست.
بر اساس مطالعاتی که من بررسی و انجام داده‌ام، معتقدم به دلیل مواد شیمیایی موجود در لاستیک‌ها که برای حمایت از تیغه‌های پلاستیکی چمن مصنوعی بازیافت می‌شوند، خطر سلامتی بالقوه وجود دارد.
رنگدانه‌های مختلفی برای ایجاد رنگ سبز لاستیک استفاده می‌شود. تیغه ها اینها می توانند شامل سرب یا تیتانیوم برای خطوط سفید و سایر فلزات برای آرم مدارس در زمین باشد.
همین خرده های سیاه کوچک مشکلات هستند. لاستیک ها می توانند سمی باشند. لاستیک های مدرن ترکیبی از لاستیک طبیعی و مصنوعی، کربن سیاه ماده ای ساخته شده از نفت و چیزی بین چهار تا 10 گالن فرآورده های نفتی هستند.
آنها همچنین حاوی فلزاتی از جمله کادمیوم، سرب که سمی عصبی است و روی هستند. برخی از مواد شیمیایی موجود در لاستیک‌ها، مانند دی بنزوپیرن‌ها، سرطان‌زا هستند.
