پلاستیک ها موادی هستند که از تبدیل مولکول هایی به نام مونومر که توسط برخی عناصر آلی و معدنی در طبیعت به وجود می آیند به پلیمرهایی با ساختار پیچیده تر در دما و فشار معین به کمک کاتالیزور به وجود می آیند.
مفهوم پلاسکو دزفول به عنوان یک کلمه “نرم” و “آسان شکل دادن” است. کلمه پلیمر که اغلب در توصیف پلاستیک استفاده می شود به معنای “شامل بسیاری از قطعات” است.
پلیمرها متشکل از مولکولهای با زنجیره بلند هستند که از اتصال شیمیایی و اتصال مولکولهای زنجیره کوتاه تشکیل میشوند.
به عبارت دیگر، همانطور که پروتئینهایی که سلولهای شما را اداره میکنند، با تجمع بلوکهای ساختمانی کوچکی که اسیدهای آمینه مانند یک زنجیره به آنها داده میشود، تولید میشوند.
یا همانطور که DNA شما از اسیدهای نوکلئیک تشکیل شده است که بهصورت زنجیرهای به هم متصل میشوند، پلاستیک نیز از مولکولهای سادهای که «مونومر» نامیده میشوند، بهصورت زنجیرهای بهدست میآیند.
آنچه تا به حال شمردیم خوب و خوب است. اما وقتی آسیب های پلاستیک را روی کفه دیگر ترازو می گذاریم، تعادل به هم می خورد.
پلاستیک تا حد قابل توجهی قابل بازیافت نیست! رایج ترین دروغی که در مورد پلاستیک گفته می شود این است که پلاستیک ها قابل بازیافت هستند.
تا 50 درصد از پلاستیک های تولید شده برای یک بار مصرف تولید می شوند، 1 درصد از پلاستیک های ارسال شده برای بازیافت برای بازیافت آماده می شوند.
8 تا 9 درصد از پلاستیک های جمع آوری شده برای بازیافت در بهترین حالت و حدود 2 درصد در عمل قابل بازیافت هستند.
پلاستیک قابلیت بازیافت ناچیزی دارد و تصور غلط در مورد آن یک دروغ سیستماتیک است که توسط صنعت پلاستیک گفته می شود.
از آنجایی که جزئیات این موضوع بسیار مهم است، بهتر است در مقاله ای جداگانه به آن بپردازیم. یکی از بزرگترین دروغ های زیست محیطی تاریخ را می توانید اینجا بخوانید.
خلاص شدن از شر پلاستیک ها بسیار دشوار است زیرا همانطور که در بالا توضیح دادیم از زنجیرهایی تشکیل شده اند که بسیار محکم به هم متصل شده اند.
بنابراین مکانیسم های بسیار کمی در طبیعت وجود دارد که بتواند این زنجیره ها را مختل کند. به عنوان مثال، برخی از باکتری ها، قارچ ها و کرم ها می توانند پلاستیک را تجزیه کنند. اما آنها موجودات بسیار کمی هستند و این روند تخریب بسیار کند است.
بستن همه تبلیغات
به همین دلیل است که یک بطری پلاستیکی آبی که به طبیعت می اندازید به مدت 450 سال در طبیعت می ماند.
اینطور فکر کنید: اگر پلاستیک در زمان اسحاق نیوتن وجود داشت، اگر او آب سیبی را که از درخت افتاده بود فشار می داد، آن را در یک بطری پلاستیکی می نوشید و سپس بطری را در باغ می انداخت، آن بطری فقط امروز تحقیر کننده باشید!
